Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ
Για όσο χρόνο είμασταν σε θέση να γνωρίζουμε, είτε από διηγήσεις αρχαιότερων, όπως αυτές είχαν παραφθαρεί από τις διαδοχικές αποδόσεις τους που όπως πάντα περιλαμβάναν εκούσιους εξωραϊσμούς και απαλοιφή ανώφελων και αιχμηρών περιστατικών ενώ πάλι εμπλουτίζανε την πλοκή με ανύπαρκτες πρόνοιες και μεθοδεύσεις, είτε από τα λιγοστά πρωτογενή στοιχεία που οι πιο προνοητικοί από εμάς είχαν διαφυλάξει στα κρησφύγετα, οι πληροφορίες τελούσαν στο σύνολό τους υπό πλήρη έλεγχο, όχι υπό την έννοια της αυτόματης αντίδρασης αλλά μάλλον της δυνατότητας άμεσης και λεπτομερούς αναδρομής σε αυτές.
Ο χαρακτήρας και η κοινωνική (ή αντικοινωνική) παρουσία, αναπλάθετο άμεσα καταλήγοντας στην Λειτουργική Κατατομή της υπό έλεγχο μονάδας. Βλέπεις, τα φαινόμενα απατούν μόνο στο βαθμό που ο αντίλογος αρθρώνεται, και αυτό έχει σαν προϋπόθεση είτε την επανεξέταση των συνθηκών, είτε την πλήρη και κριτικά ενδελεχή διερεύνηση του πλαισίου ενεργειών.
Ο αυτοματισμός της απονομής δικαίου με την τελεσίδικη και αμετάκλητη καταδίκη συγκεκριμένης τυπολογίας αποκλίσεων, έγινε εις το όνομα ιδεωδών που είχαν δεχτεί προκλητική παραχάραξη, με μέθοδο και τόσο συστηματική και σε βάθος προσέγγιση που κανείς δεν πίστευε. Ακόμα και τώρα, οι ηθικοί μας κώδικες φαντάζουν ως αποτέλεσμα αυτονόητης εξέλιξης και σταδιακής προσαρμογής. Ο σύγχρονος πουριτανισμός αντλεί την δύναμή του από την διολίσθηση υπό την τακτική χρόνιας επιλεκτικής πληροφόρησης και την σχεδόν θεατρική αποπομπή της εν δυνάμει αμφισβήτησης. Και η μόχλευση τούτων, απαράβατος όρος για τον αποτελεσματικό κατακερματισμό και την ταπείνωση κάθε κοινωνίας, ο Φόβος. Δεν είναι βέβαια απαραίτητο να υπάρχει αντικειμενικό αίτιο. Λειτουργικά είναι επαρκής και μόνη η αίσθησή του.
Ο συσχετισμός μεταξύ λέξης, έννοιας και πράξης και η εξ αυτών προκύπτουσα τεκμαρτή πλέον συνέπεια, ετρώθη. Δεν ήταν κάτι δύσκολο, αφού ο καταλυτικός παράγοντας της Μνήμης ήταν ανοχύρωτος. Εξ άλλου τα ευρήματα της συστηματικής μελέτης επί των παραγόντων παραγωγικότητας και των μεταξύ τους επιδράσεων, είχαν πλέον βρει ποικίλες εφαρμογές. Η πρακτική του Ε.Α.Π.(Ελάχιστου Απαιτητού Προβλήματος) ως απαραίτητη συνθήκη συγκέντρωσης είχε αποδειχθεί πολλά υποσχόμενη, αφού είχε διαπιστωμένα πλέον διαβρωτικό χαρακτήρα σε σχέση με την ατομικότητα και την αντίληψη των όσων συνέβαιναν πέρα από έναν βραχύχρονο ορίζοντα. Είχε επίσης διαπιστωθεί ο απόλυτα εκβιαστικός παράγοντας της προοπτικής των τέκνων απέναντι στους γεννήτορες. Η ενορχήστρωση ενός κυλιόμενου μέλλοντα λοιπόν, ήταν έτσι το κλειδί, παράλληλα με τον καθορισμό ενός καταναλωτισμού σε επίπεδο λελογισμένης στέρησης
Η σύζευξη του υπερπληθυσμού με αόριστα ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες οι οποίες τυγχάναν δυσανάλογης προβολής, λειτουργούσαν σαν διαρκής υπόμνηση ευγνωμοσύνης προς τους αποτροπείς ενός επικείμενου Γεγονότος.
Οι προοπτικές συνιστούσαν θεωρητικά μονόδρομο, ωστόσο υπήρχαν άλλες Βουλές, όχι όμως άνωθεν. Αυτή τη φορά, έξωθεν
Η μόλυνση δεν ήταν πρακτικά δυνατόν να ιχνηλατηθεί με απόλυτη βεβαιότητα. Καποιοι μιλούσαν όπως πάντα για διαρροή από ανεξιχνίαστες πηγές στρατιωτικών πειραμάτων, άλλοι για συνήθεις μεταλλάξεις στελεχών ή πάλι για κάποια προσβολή από καινοφανείς οργανισμούς που αναδύθηκαν από τα αφιλόξενα σκότη αναζητώντας νέο ζωτικό χώρο και με τους οποίους βέβαια δεν είχαμε ποτέ αλληλεπιδράσει.
Η φαινόμενη σμίκρυνση του πλανήτη, ιδωμένη υπό όρους χρονοαπόστασης, μέχρι τότε επίτευγμα και προϋπόθεση εύρυθμης λειτουργίας δικτύων και ροής αγαθών, απέβη μοιραίο χαρακτηριστικό του τρέχοντος πολιτισμού. Οι ιδιαίτερα μακροί χρόνοι επώασης, δεν κατέστησαν τον κίνδυνο αναγνωρίσιμο παρά μόνο όταν ήταν ήδη καταστροφικά αργά.
Η κοινωνία με τις πρακτικά ελάχιστες εσωτερικές αντοχές που πλέον είχε, διερράγη άμεσα και απρόσμενα βίαια. Η ουσιαστική ανυπαρξία ηθικής και αξιακής συνοχής απελευθέρωσε ορμητικά τις ταπεινότερες μανίες. Βλέπεις κανείς δεν είχε πραγματικά σκεφτεί το ενδεχόμενο αντικειμενικής ανεπάρκειας του συστήματος.
Με τους πρώτους τριγμούς από τις πιέσεις που κλιμακώνονταν, οι διάφορες φάσεις διαχωρίστηκαν αυτόματα, καθιστώντας τις νησίδες κατάλοιπης ευμάρειας πιο προκλητικές από ποτέ. Καμμία χειραγώγηση ή προπαγάνδα δεν ήταν σε θέση να διαχειριστεί αυτό το κύμα. Ολόκληρες σελίδες του Παγκόσμιου Συστήματος Χαρτογραφικής Αναφοράς, αφανίστηκαν. Η σε ανθρώπινη διάσταση οδύνη ξεπέρασε κάθε καταγεγραμμένη έκταση.
Οι αιρετικοί, μιλούσαν για το Χέρι του Θεού, που αποκατέστησε την ισορροπία με τον μόνο τρόπο που ήξερε. Θέτοντας.
Για εμάς που συνεχίσαμε την πορεία σε μέρη δυσπρόσιτα και εχθρικά, στηρίζοντας την ισχνή ελπίδα μας είτε σε υπερβατικά οράματα είτε στην προσήλωση στα άδολα βρέφη που ήρθανε δειλά, η καταστροφική αυτή περίοδος ανάταξης έμεινε γνωστή ως «Η Μεγάλη Ασθένεια».
