Ο ΜΥΘΟΣ
Όλοι μας τελούσαμε υπό κάποιο τύπο παράξενου εσωτερικού διωγμού, ανεξάρτητα αν κάποιοι από εμάς δεν το δεχθήκανε ποτέ. Ήτανε ως φαίνεται η αγωνία να φανούμε αντάξιοι αυτών που κατάφεραν αδιάλειπτα να ταξιδεύουν από τις απαρχές του είδους μας, μέχρι και σήμερα. Χωρίς να γνωρίζουμε κάτι συγκεκριμένο, είχαμε την βεβαιότητα πως οι συνθήκες που καλούμασταν να αντιμετωπίσουμε, μπορούσαν εύκολα να δυσκολέψουν σε βαθμό που η διαχείρισή τους θα ήταν η μεγαλύτερη γνωστή σε μας πρόκληση. Είχαμε μεν εμπιστοσύνη σε όσα μπορούσαμε να κάνουμε, εξ άλλου και η ίδια η επιβίωσή μας μετά από όλα όσα είχαν επιτελεστεί σε κοινωνικό, ανθρωπιστικό ή και απλά βιολογικό επίπεδο, θα αποτελούσε μεγάλο αιφνιδιασμό αν κάποιος το έκρινε με βάση τα πρότερα δεδομένα. Που όπως όμως φάνηκε, κάθε άλλο παρά δεδομένα ήταν.
Το φορτίο λοιπόν της μνήμης που φέραμε, έπρεπε να βρει μια συμπυκνωμένη έκφραση, και τη δυνατότητα μιας συγκεκριμένης αναφοράς. Όλες όμως οι αναφορές που επιδιώκεται να είναι σαφείς, απλές και έτσι να αντλούνε δύναμη και διάρκεια από αυτά τους τα χαρακτηριστικά, τελικά τείνουν να προσωποποιούνται. Και στο πλάσμα αυτό να αθροίζονται ποιότητες που δεν είναι άλλες παρά συλλογικές ευχές και ελπίδες στην προσπάθεια να καθοδηγηθεί η ίδια η συλλογικότητα προς το ομιχλώδες και ανεξιχνίαστο μέλλον.
Οι ήρωες σμιλεύονται έτσι αφαιρετικά, με έντονες ασυνέχειες και αντιφάσεις, ικανοί να ενισχύσουν την κάθε τους πλευρά κατά πως οι συνθήκες και η μοίρα της φυλής το απαιτεί. Έτσι γινόμαστε όλοι σκληροί, αλλά και δίκαιοι.
Γινόμαστε προσηλωμένοι στο στόχο μέχρι εσχάτων, παραμένοντας όμως εύστροφοι και προσαρμόσιμοι. Αν το σκεφτείς, δεν είναι κάτι που οι ήρωές μας δεν μας προτρέπουν να είμαστε. Εκτός φυσικά από καταγέλαστες εκπτώσεις δειλίας.
Κάπως έτσι και μέσα από την ταραχώδη και ανελέητη διάρκεια της μετοικεσίας, γεννήθηκε ο Μύθος. Η αποστροφή προς την Ιστορία, που βρίθοντας από προδοτικές συμπεριφορές και ηθική απαξία, μας έφερε αντιμέτωπους με το δεδομένο Ιστορικό αποτέλεσμα, ήταν απόλυτα δικαιολογημένη. Όλα εξελίσονταν πολύ ωμά για να μπορέσει κάποιος να αντλήσει το παραμικρό συγκροτημένο δίδαγμα. Η ματιά αυτή δεν φάνταζε μόνο εξωπραγματική (ματιά), αλλά αλήθεια σας λέω, ήταν.
Αυτό μας έκανε ο Μύθος να απωλέσει κάθε αυστηρή χρονική συντεταγμένη. Κάτι τέτοιο βλέπεις θα ήταν χρήσιμο μόνο για να ενταχθεί σε κάποιο ιστορικό πλαίσιο ή να διασταυρωθεί με άλλα λίγο ή πολύ γνωστά περιστατικά. Αυτό όμως δεν θα εξυπηρετούσε σε τίποτα. Το αντίθετο μάλλον. Και οι αναφορές στο παρελθόν, θυμήσου, είναι πλέον αφοριστικές (αναφορές).
‘Ολοι πιστεύαμε θερμά στον Μύθο, και ίσως η δύναμη της Πίστης μας αυτής να ερχόταν από την διαπίστωση ότι η διαφορά σου από αυτόν δεν υπήρχε επειδή εσύ ήσουν αξιωματικά ταπεινός, αλλά επειδή αυτός ήταν πραγματικά σπουδαίος. Σπουδαίος στα ένστικτα και την διάννοια, στη ρώμη και το σεβασμό.
Και αυτό ήταν που τώρα χρειαζόμασταν.
