ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ

 

Η ιεραρχία επιδέχεται αμφισβήτηση. Πρέπει η Αρχή μας να υπερβεί τον απλό αυτό ορίζοντα. Και το κάθε ένα στρατήγημα να είναι έτσι καθ’ υπαγόρευση. Δεν είμαστε εμείς που ορίζουμε, μην το ξεχνάς.

Και εξόντωση πλήρης. Στην καρδιά του τόπου μας, δεν φτάνει να σκοτώσουμε μόνο την ελπίδα. Ούτε και την μνήμη. Πρέπει να τους εξοντώσουμε καθολικά. Να ξεριζώσουμε το ίδιο τους το ίχνος.

Όλη η ζωή φοβάται την φωτιά με φόβο στεριωμένο στο ένστικτο. Από τη φωτιά λοιπόν θα τους μιλήσει και την καρδιά της θα έχω διαβεί.

Και εκείνοι όλοι, στην απόσταση μιας δειλίας που μας δωρίζουν για πάντα, από μόνοι τους.

Εγώ θα τους διδάξω λοιπόν, γιατί αυτοί θα μου το έχουν ζητήσει. Αλλά την ενοχή που τους φέρνει ο φόβος και η άγνοια, θα την κάνω όπλο και θα την βάψω με αίμα.

Και μόλις τους δώσω άφεση και διέξοδο και στόχο ιερό στο σκοτάδι τους, τίποτα άλλο δεν θα χρειαστεί.  Έλεος ελάχιστο δεν θα έχουν να δείξουν. Η πυξίδα μας της αρετής θα είναι πια στα χέρια Του. Κι εκείνος στα δικά μας.

Και έτσι θα συνεχιστεί με τα παιδιά. Την ώρα να αναρωτηθούν για τον φόβο των γονιών τους θα την έχουν απολιθώσει. Δεν θα υπάρχουν ιεροί τόποι άλλοι, όχι τώρα, όχι ποτέ. Θα δοκιμάζονται συνέχεια, η νίκη μας θα είναι η ήττα τους. Η νίκη μας, η δόκιμη αρετή τους. Θανατώνοντας την ελπίδα από το ίδιο τους το αίμα, μπροστά και μαζί με όλους.

Ενάρετα ας σφάξετε αλύπητα τους κατοίκους εκείνης λοιπόν της πόλης που κατά πως μου λες λοξοδρόμησε. Και όλων που σας δόθηκαν για ιδιοκτησία. Και εκείνων που σας προξένησαν δεινά, μέχρι και την μνήμη τους πρέπει να σβήσετε.

Δεν κρίνουμε πράξεις γιέ μου, κρίνουμε προοπτικές. Μόνο που πρέπει να είμαστε βέβαιοι. Και θα είμαστε όταν πρέπει. Και ο Βασιλιάς τους πάντα θα συμφωνεί, εμείς τον ξεχωρίσαμε.

Αυτό που τους κρατάει στη ζωή είναι ένα μας νεύμα. Και η φρίκη η ανείπωτη θα επικρέμεται.

Όταν φύγω, έτσι να πράττεις, γεμάτος με πνεύμα σοφίας.